Sarah Smit – Een grote sprong voorwaarts
Als je 3 maanden voor je bruiloft, op 25-jarige leeftijd, wordt geconfronteerd met de diagnose eierstokkanker, wat doe je dan? Sarah Smit koos er dapper voor om door te gaan met de trouwplannen.
Sarah Smit (28) woont met haar man in Pieter in Centurion, Gauteng.
Sarah en Pieter ontmoetten elkaar op oudejaarsavond in 2008. Ze kregen verkering en in juli 2015 deed Pieter een aanzoek. Sarah zie ja, en hun huwelijk werd vastgelegd op 1 oktober 2016.
Griepachtige symptomen
In mei 2016 ging Sarah naar de huisarts. “Ik had sinds het begin van het jaar griepachtige verschijnselen. Dan knapte ik op en een paar weken later voelde ik me weer ziek. Pieter zie dat ik naar de dokter moest gaan en antibiotica moest krijgen. De dokter deed een volledige medische controle en voelde een harde massa in mijn buik. Ik was me ervan bewust, maar Pieter en ik deden dansles, dus ik dacht dat ik gewoon een spier verrekt had. Pijn was er echter niet. De dokter verwees me door voor een röntgenfoto,” vertelt Sarah. “Daar ging het bergaf. De radiograaf zei dat ze mijn linker eierstok niet konden vinden. Het eerste wat door mijn hoofd ging was ‘Zal ik nog wel kinderen kunnen krijgen?’”
Sarah werd doorverwezen naar een gynaecoloog/obstetricus. Hij vertelde haar dat hij niet weet wat het was, maar dat het er onmiddellijk uit moest. Daarna zouden ze tests doen. “Ik bleef hem maar vertellen hoe graag ik kinderen wilde. Hij legde uit dat we het stap voor stap moesten doen. Opereren was de eerste stap. Als het kanker was, konden we praten over vruchtbaarheidsopties vόόr de behandeling. Hij legde ook uit dat er succesverhalen zijn van vrouwen die kinderen krijgen met één eierstok. Hij verzekerde me dat hij zijn best zou doen om ervoor te zorgen dat ik kinderen zou krijgen.”
Diagnose van eierstokdysgerminomen
Een week later, op 5 juni, werd een massa van 500 gram die Sarahs linker eierstok had verzwolgen verwijderd, samen met de eierstok en een deel van haar eileider.
De massa bleek een stadium 1 eierstok kiemceltumor - dysgerminomen - te zijn. Gelukkig was de tumor niet uitgezaaid naar de rechtereierstok.
Sarah begon haar behandeling bij een oncoloog, die op de hoogte was van Sarahs kinderwens. De oncoloog verwees de 25-jarige door naar een vruchtbaarheidskliniek voordat de chemotherapie begon.
Uitstel van de bruiloft
Sarah kreeg van de oncoloog het advies om haar bruiloft uit te stellen, omdat de chemotherapie haar zou uitputten. Sarahs gynaecoloog moedigde haar echter aan om de datum vast te houden, omdat het haar een doel zou geven om naar toe te werken, en het was iets om naar uit te kijken.
"Toen ik de diagnose kreeg, heb ik Pieter verteld dat dit zijn kans was om er vandoor te gaan. Dat hij nog tijd had om zich terug te trekken uit de bruiloft en dat niemand het hem kwalijk zou nemen. Hij zei dat de bruiloft door zou gaan, ook al moest dat in de rechtbank, en dat hij mijn diagnose accepteert. Hij was en is geweldig!" zegt Sarah.
Vruchtbaarheidsbehoud
"In juli zijn we begonnen met het proces voor vruchtbaarheidsbehoud. De vruchtbaarheidsarts wilde dat ik volledig zou genezen van de operatie, maar we hadden ook een deadline om met de chemo te beginnen, want mijn bruiloft was al over drie maanden," vertelt Sarah.
Er werd besloten om te kiezen voor het invriezen van embryo's (IVF) in plaats van het invriezen van eicellen. De reden hiervoor is dat cryo bewaring van embryo's een hoger slagingspercentage heeft dan cryo bewaring van eicellen. Sommige eicellen kunnen temperamentvol zijn als ze eenmaal ontdooid zijn, en er was geen idee van hoelang Sarahs eicellen ingevroren zouden blijven.
"Van wat ik begrepen heb, moedigen ze het niet aan om embryo's in te vriezen tenzij twee mensen getrouwd zijn, omdat er gevechten zijn geweest over de voogdij over embryo's. Het feit dat Pieter en ik gingen trouwen, was de reden dat ze ons toestonden onze embryo's in te vriezen. Maar er was veel papierwerk dat ondertekend moest worden," vertelt Sarah.
Sarah startte met een hormoonbehandeling en ging een week lang elke dag op controle. Pieter ging naar binnen voor zijn spermacollectie. Twaalf eicellen werden uit Sarahs eierstok gehaald en in het laboratorium bevrucht met Pieters sperma. Drie embryo's bevruchtten succesvol en werden ingevroren.
Helaas dekt Sarahs medische bijstand niet de kosten van de vruchtbaarheidsbehandeling. Daarom hebben haar ouders genereus een deel van de kosten betaald, terwijl Pieter en Sarah de rest betaalden.
Chemotherapie doorstaan
Nadat de vruchtbaarheidsbevordering was voltooid, begon Sarah in juli met 18 chemokuren (drie cycli). De aanstaande bruid kreeg te maken met vermoeidheid, haaruitval, ernstige uitdroging en misselijkheid. "Elke cyclus was anders. De laatste cyclus raakte me zo hard. De laatste ronde moest ik in een rolstoel. Zo zwak was ik. Ik was 25 kilo afgevallen. De week na alle drie mijn cyclussen was erger dan tijdens de chemo. Ik voelde me vreselijk!"
Pieter en Sarahs moeder namen de planning van het huwelijk over, zodat Sarah zich kon concentreren op haar behandeling. "Het moeilijkste voor mij was het verlies van mijn haar...ik was mijn haar aan het laten groeien voor de bruiloft," zegt Sarah betraand. "Ik had mijn haar laten groeien voordat ik met de chemo begon, maar ik wist dat het niet zo zou zijn...dus dat maakte me erg verdrietig. Toen ik mijn haar eenmaal begon te verliezen, heb ik het kort geknipt, toen in een pixie-coupe, en toen heb ik het geschoren. Vreemd genoeg was het knippen in de pixie snit meer verontrustend omdat ik zag dat ze het knipten... ik werd verondersteld mijn haar te laten groeien... niet het te knippen! Toen mijn hoofd werd geschoren, was er geen spiegel, dus ik kon het niet zien. Maar ik kon zien dat het moeilijk was voor mijn moeder. We kochten een pruik en mijn kapper zette hem op. Dus, ik zag mijn hoofd alleen als ik thuiskwam. Daardoor zag ik er ziek uit, ook al voelde ik me op dat moment niet ziek," legt Sarah uit.
Trouwdag
Sarahs chemo was drie weken voor haar trouwdag afgelopen. Ze hoopte dat dit genoeg tijd voor haar zou zijn om te herstellen. Hoewel Sarah drie dagen voor de bruiloft nog steeds in een rolstoel werd rond geduwd.
"Ik heb nooit een bruidsfeestje gehad. Ik zei tegen mijn bruidsmeisjes dat ik dat gewoon niet aankon. We hadden een klein etentje op de woensdag. Ik voelde me goed en begon te eten. Hoewel ik op mijn trouwdag pijn had omdat ik last had van constipatie en niet kon plassen (ik worstelde hier al een tijdje mee). Maar ik had mijn vriendin beloofd dat ik naar het altaar zou lopen. En dat heb ik gedaan! Ik droeg mijn pruik op mijn trouwdag en ik denk dat het er beter uitzag dan elk kapsel dat ik zou hebben gehad," zegt Sarah.
"Er waren twee stoelen vooraan geplaatst, zodat we tijdens de ceremonie konden zitten en er was water. Alles ging goed.
We sneden de taart aan, en we hadden onze eerste dans, ook al was het maar voor 20 seconden. Toen, rond 20u, vroeg ik Pieter en mijn moeder om me naar huis te brengen terwijl iedereen van de rest van de receptie genoot. Ik wilde gewoon de jurk uit, omdat ik zoveel pijn had en de pruik af wilde. Dus ben ik in bed gekropen en heb ik geslapen. Helaas miste ik het opwindende deel van mijn bruiloft, waar ik erg emotioneel van word... maar ik heb wel het belangrijke deel... hoewel, ik heb niet met mijn vader kunnen dansen.
Als ik er nu op terugkijk, denk ik dat het de angst en de stress van die dag waren, want de volgende dag was ik weer helemaal de oude," zegt Sarah.
Herstelreis
Het pasgetrouwde stel vertrok naar Mauritius voor hun huwelijksreis. Sarah had nog steeds last van constipatie en tijdens de huwelijksreis moest een dokter worden gebeld. "Ik voel me erg schuldig dat mijn huwelijksreis meer een 'herstelreis' was. En dat ik iets heb weggenomen waar Pieter zo hard voor heeft gewerkt om het mij te geven. Ik lag vooral in een warm bad, want dat was het enige waardoor ik me beter voelde. Hij heeft veel gelezen. Hopelijk kan ik hem dat op een dag terugbetalen," zegt Sarah.
Sarah voegt eraan toe dat hun huwelijksreis allesbehalve romantisch was. "Ik voelde me niet sexy en als we intiem waren, was het uiterst pijnlijk. Daardoor voelde ik me ook erg schuldig. Het heeft zo'n drie tot vier maanden geduurd voordat de pijn verdwenen was."
Mirena
Toen Sarah de diagnose kreeg, wilde ze onmiddellijk de Mirena, die ze sinds 2014 had, laten verwijderen. Ze zegt: "Ik vroeg zowel aan de gynaecoloog als aan de arts die hem bij mij inbracht, of de Mirena de eierstokkanker veroorzaakte. Beiden zwoeren dat het geen eierstokkanker kon veroorzaken."
Sarahs gynaecoloog verwijderde de Mirena niet omdat hij geen abnormale hormoonschommelingen wilde tijdens haar oncologische behandeling.
"Het is heel interessant dat de behandeling kon worden gedaan terwijl de Mirena er nog in zat", zegt Sarah.
Vorig jaar begon Sarah pijnlijke menstruatiekrampen en hoofdpijn te krijgen. Haar gynaecoloog legde uit dat de chemo misschien invloed had op de levensduur van de Mirena (vijf jaar) en stelde voor om een nieuwe in te laten brengen, omdat hij niet wilde dat ze de pil zou nemen. Dat heeft ze dus gedaan. Hij zal worden verwijderd zodra Sarah en Pieter klaar zijn om een baby te krijgen.
Advies voor het stichten van een gezin
Sarah kreeg van haar oncoloog het advies om twee jaar in remissie te blijven voordat ze probeerden zwanger te worden. De gynaecoloog raadde hen echter ook aan niet te lang te wachten met het krijgen van een baby, omdat Sarahs eierstok door de chemotherapie 10 jaar ouder was geworden. Sarahs gynaecoloog zei dat er een goede kans is dat ze op natuurlijke wijze zwanger zal worden, aangezien haar cyclus na de chemotherapie is teruggekeerd.
Het jonge stel wil dit jaar een baby krijgen. Ze zullen de natuurlijke manier proberen en als dat niet werkt, zullen ze de ingevroren embryo's gebruiken. "Ik zou graag twee of drie kinderen willen, maar in dit stadium zou ik al blij zijn met één. Maar er is een kans op een meerling als je embryo's gebruikt," voegt Sarah eraan toe.
Op de vraag of ze blij is met de beslissing om door te gaan met het huwelijk, zegt Sarah: "Absoluut. Als Pieter en ik dit konden doorstaan, dan kunnen we alles doorstaan. Ik zou graag een groot feest geven voor mijn 30ste, zodat ik het kan vieren met mijn vrienden en mijn gemiste huwelijksreceptie kan vervangen."
Mirakelbaby
Nadat Pieter en Sarah in mei 2019 de Mirena hadden laten verwijderen, raakten ze eind juli 2019 zwanger. "Ik was in de wolken, vooral omdat het veel sneller was gegaan dan ik had verwacht. Ook al waren we aan het proberen en wisten we dat het een mogelijkheid was, het zien van de positieve zwangerschapstest was een onwerkelijk gevoel en ik wilde het nieuws op een speciale en gedenkwaardige manier met Pieter delen."
Sarah voegt eraan toe dat de zwangerschap een beetje een achtbaanrit was. "Ik had de hele zwangerschap last van hevige ochtendmisselijkheid en moest in mijn tweede trimester worden opgenomen om te worden gecontroleerd op hoge bloeddruk. Voor de rest heb ik genoten van de ervaring van het zwanger zijn en de opwinding om moeder te worden," zegt ze.
"Zoey werd geboren op 22 april 2020 via een keizersnede. Mijn gynaecoloog, die mijn hele kankerperiode bij me is geweest, heeft mijn baby ter wereld gebracht. Hij beloofde me toen ik voor het eerst werd gediagnosticeerd dat hij alles zou doen wat hij kon om ervoor te zorgen dat ik moeder zou worden, en hij heeft die belofte waargemaakt, door me mijn hele zwangerschap te verzorgen en een oogje in het zeil te houden."
Zoey is nu 15 maanden oud en Sarah vindt het heerlijk om moeder te zijn, maar geeft toe dat het zeker geen makkelijke baan is. "Ze houdt me scherp. Ik ben bevoorrecht genoeg dat ik nog elke dag thuis bij haar ben. Ik geniet ervan om met haar te leren en de wereld door haar ogen te ervaren.
Na de geboorte van Zoey besloten Pieter en Sarah om hun ingevroren embryo's aan de wetenschap te doneren. "Als we niet opnieuw zwanger kunnen worden en nog een kindje kunnen krijgen, dan zijn we blij met ons wonderbaby, Zoey.
Foto's door Chantal Drummond Photography
Make-up door Janine Korvessis Make-up en Hair Artist
Locatie: Rage Model Management studio.
Geschreven door Laurelle Williams
